مننژیت و روش های درمان آن

مننژها پوشش بیرونی مغز و نخاع هستند که به طور کامل سطح آن را پوشانده اند و از آن محافظت می کنند.این پرده ها با ابتلا به مننژیت دچار التهاب و عفونت می گردند. مننژیت عمدتا در اثر ابتلا به عفونت های ویروسی یا باکتریایی به وجود می آید و نوع ویروسی آن به مراتب شایع تر و البته کم خطر تر از نوع باکتریایی آن است.

هر دو نوع مننژیت می تواند در هر رده ی سنی رخ دهد اما نوع ویروسی آن بیشتر در جوانان دیده می شود و کودکان در برابر مننژیت های باکتریایی آسیب پذیرترند.

البته نوعی مننژیت ناشی از عفونت قارچی بسیار نادری هم وجود دارد که در بیماران مبتلا به اختلالات سیستم ایمنی مانند ایدز مشاهده می گردد.

علایم و نشانه های مننژیت

علایم و نشانه های مننژیت در آغاز همانند نشانه های آنفلوآنزا می باشد و با تب و درد خفیفی همراه است که رفته رفته شدید تر می گردد و به شکل زیر خود را نشان می دهند:

• تب

• سفت شدن گردن

• سردرد شدید

• حالت تهوع و استفراغ شدید

• عدم تحمل های نور زیاد

• ظهور لکه های پوستی قرمز مایل به بنفش در نوعی مننژیت به نام مننژیت مننگوکوکی

درمان مننژیت

فردی که به مننژیت مشکوک است و علائم و نشانه هایی مشابه با آن را دارد باید فورا در بیمارستان بستری گردد و تحت نظر پزشک قرار بگیرد. تزریق وریدی داروهای آنتی بیوتیک بلافاصله باید برای این شخص آغاز گردد و از نظر وجود آبسه مغزی باید با کمک تصاویر ام آر آی و سی تی اسکن مورد بررسی قرار بگیرد.

نمونه ی مایع نخاعی فرد که در آزمایشگاه مورد آزمایش قرار گرفته است می تواند نوع عفونت را مشخص کند و بدین ترتیب آنتی بیوتیکی که برای او مناسب است حداقل برای یک هفته تجویز می گردد.

اگر پزشک نوع مننژیت را مننژیت سلی تشخیص داده باشد باید داروهای ضد سل هم برای بیمار تجویز کرد. در تمام طول مدت درمان بیمار باید در بخش مراقبت های ویژه ICU تحت نظر باشد و داروهای ضد تشنج و داروهای کورتون دار برای کاهش التهابات مغزی او ممکن است در نظر گرفته شود.

در مننژیت های ویروسی معمولا به ندرت با مرگ افراد روبرو می شویم و اکثر موارد آن درمان پذیر است ولی در مننژیت های باکتریایی در حدود 10 درصد موارد آن به مرگ افراد منتهی می گردد.